با بیماری پارکینسون بیش‌تر آشنا شویم

بیماری پارکینسون بعد از آلزایمر دومین بیماری مزمن تخریب‌کننده سیستم عصبی است که با لرزش دست‌ها و پاها، ضعیف‌‌شدن حرکات و کند‌شدن تدریجی فرآیندهای فکری و افسردگی همراه است که نخستین بار در سال ۱۸۱۷ توسط پزشک انگلیسی جیمز پارکینسون معرفی گردید. این بیماری، از مرگ سلول‌هایی تشکیل می‌شود که یک انتقال‌دهنده عصبی به نام دوپامین تولید می‌کنند و معمولاً در دهه‌های ۵ و ۶ زندگی فرد رخ می‌دهد و که حدود ۱٪ از جمعیت بالای ۶۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

تشخیص بیماری پارکینسون همیشه باید توسط یک متخصص مغز و اعصاب مجرب انجام شود زیرا در برخی بیماران، تشخیص ساده نیست و بسته به تجربه پزشک، درصد تشخیص‌های اشتباه بین ۱۰ تا ۲۰ درصد یا بیش‌تر متغیر است. در این مقاله از ویکی درمان با بررسی این بیماری با ما همراه باشید.

علل بیماری پارکینسون

علل دقیق بیماری پارکینسون شناسایی نشده‌است. دانشمندان توانستند تنها تعدادی از عوامل را شناسایی کنند که خطر ایجاد فرآیندهای عصبی را افزایش می دهد:

• استعداد ژنتیکی 
• کمبود مزمن ویتامین D، که نورون‌ها را از اثرات پاتولوژیک سموم محافظت می‌کند
• مسمومیت با نمک‌ فلزات سنگین، آفت‌کش‌ها و الکل
• وضعیت بد زیست محیطی در منطقه سکونت
• مصرف برخی داروها به عنوان مثال کلرپرومازین
• عفونت‌های موثر بر سیستم عصبی مرکزی و محیطی 
• تومورهای مغزی
• آسیب تروماتیک مغز
• سیگار کشیدن
• استرس مکرر و طولانی‌مدت و خستگی مزمن

علائم و نشانه های بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون با ترکیبی از علائم و نشانه‌های حرکتی و غیر حرکتی مشخص می‌شود.

علائم حرکتی عبارتند از:

• برادی کینزی یا کندی حرکت: این علامت اصلی بیماری پارکینسون است. این بیماری همچنین، با فقدان حالت چهره (هیپومیمی)، کاهش تن صدا (هیپوفونزیس)، آشکار می شود.
• مقاومت در برابر حرکت غیرفعال مفصل: علائم اولیه آن شامل درد شانه است که می‌تواند با بیماری مفصلی اشتباه گرفته شود و به معنای دشواری در چرخش در رختخواب است.
• لرزش در حالت استراحت: این علامت در حدود ۷۰ درصد بیماران رخ می‌دهد که ابتدا یک طرف دست‌ها را درگیر و تا سمت مقابل پیشرفت می‌کند و می‌تواند در سایر بخش‌های بدن وجود داشته و در زمان اضطراب افزایش یابد.

علائم و نشانه‎های غیر حرکتی معمولاً در هنگام تشخیص وجود دارند و ممکن است چندین سال قبل از علائم حرکتی باشند. علائم غیر حرکتی عبارتند از:

• اختلالات عاطفی (بی‌لذتی، اضطراب، بی‌تفاوتی و افسردگی)
• هیپوتانسیون ارتواستاتیک (افت ناگهانی فشارخون هنگام ایستادن بیمار)
• اختلال عملکردی شناختی (بی‌توجهی و تغییرات حافظه)
• اختلالات دستگاه گوارش (یبوست، سیری زودرس، بی‌اشتهایی)
• اختلالات جنسی (کاهش یا افزایش میل‌جنسی و اختلال عملکرد جنسی)
• اختلالات خواب (خواب‌آلودگی بیش از حد در طول روز و بی‎خوابی)
• تغییر حواس (کاهش بویایی و چشایی)
• اختلال عملکرد ادرار (تکرر، بی‌اختیاری)

تشخیص بیماری پارکینسون

افرادی که در زندگی آن‌ها عواملی برای تحریک بیماری پارکینسون وجود دارد، باید سلامت خود را به دقت کنترل کنند و به طور پیشگیرانه به متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنند. تشخیص بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:

• طیف وسیعی از تست‌های عصبی تصویربرداری
• الکتروانسفالوگرافی مغز
• الکترومیوگرافی
• سونوگرافی ترانس کرانیال
• ام آر آی مغز

عوارض بیماری پارکینسون

شناخته‌شده‌ترین عوارض در بیماری پارکینسون مربوط به درمان مورد استفاده برای کنترل علائم حرکتی است. اغلب، متخصص مغز و اعصاب مجبور است به طور مکرر تنظیمات درمانی مانند تعدیل دوز و برنامه دارویی را انجام دهد تا بهترین درمان را پیدا کند و عوارض حرکتی را به حداقل برساند. بیماری پارکینسون به کندی پیشرفت می‌کند و در مراحل پیشرفته‌تر بیماری، عفونت و زمین خوردن است که می‌تواند بقا را محدود کند.

درمان بیماری پارکینسون

درمان بیماری پارکینسون باید توسط متخصص مغز و اعصاب یا متخصص نورولوژی تعیین شود که معمولاً شامل موارد زیر است:

• درمان علائم حرکتی: مانند انجام حرکات مختلف ورزشی
• درمان علائم غیر حرکتی: علائم غیرحرکتی تاثیر زیادی بر کیفیت زندگی بیمار دارد و گاهی نیاز به درمان هدفمند دارد.
• جراحی : جراحی یا عمل در بیماری پارکینسون، جراحی تحریک عمقی مغز نامیده می‌شود و مربوط به کاشت الکترودها (کابل عایق نازک) در مکان‌های خاص است که توسط یک کابل زیر جلدی به یک مولد پالس الکتریکی (محرک عصبی)، شبیه به یک ضربان‌ساز، متصل می‌شود. که زیر پوست قفسه سینه قرار می گیرد. مانند دارو، جراحی نیز باعث درمان یا تغییر در پیشرفت بیماری نمی‌شود.
• توانبخشی: علاوه‎ بر درمان دارویی، بیمار از درمان‌های ارائه‌شده توسط فیزیوتراپیست‌ها،گفتاردرمانگران، متخصصان تغذیه، روانشناسان و پرستاران بهره‌مند می‌شود. نکته‌ای که وجود دارد این است که در هیچ موردی بیمار نباید بدون توصیه پزشک خود درمانی کند یا هر نوع جایگزین درمانی را امتحان کند.

نقش همراه در بیماری پارکینسون

نقش مراقب برای ارتقای کیفیت زندگی بهتر بیمار در خانه ضروری است. مراقب باید در مشاوره‌های روتین، بیمار را همراهی کند و از بیماری، سیر تحول آن و داروی در حال پیشرفت مطلع شود. همچنین، انجمن‌هایی مانند انجمن ملی بیماران پارکینسون وجود دارد که اطلاعات مفیدی را در اختیار بیماران و مراقبین قرار می‌دهد. 

برای مطالعه در مورد مسائل پزشکی و رفع مشکلاتی مثل دیسک کمر و روش های درمان آن و خدمات پوست با ما در ویکی مگ همراه باشید و لذت ببرید.